Gamor an Gamor…wat betekent dat toch precies? Alles is één en één is alles, niets kan bestaan zonder al het andere. Wat is dat voor een gedachte? Ben ik, als mens, dan ook een stoeptegel of een boomtak?

We gaan het hier niet openbaren. Het duurt nog even. Na de Annalen van Gamor, Mende, het Rijk van Aldemundt en het in voorbereiding zijnde “Fata Gamorna” komt deel vier in de Gamorreeks uit en daarin zal duidelijk worden wat Gamor an Gamor precies betekent. Nou, dat kan nog even duren want er wordt nu aan de redactie van Mende gewerkt en aan het verhaal van Fata Gamorna. Dus…zeker is dat de lezers nog heel wat te verwachten hebben.

Maar…waarom wordt dat Gamor an Gamor niet meteen in het eerstverschenen boek uitgelegd? De auteur, Kaj Lodewijk Elhorst, zegt daarover: chronologie is niet belangrijk, dat geeft de hele serie weer. Niet voor niets is de eerste zin: “Het was nooit begonnen en nooit kon eraan begonnen worden en toch was het er.” Het enige waaraan de lezer kan beginnen, is: de serie lezen.

RECENSIE: “De annalen van Gamor” van Kaj Elhorst.

In “De annalen van Gamor” is Kalam een uitverkorene van een primitieve stam in een ijswereld. Hij zal zijn volk moeten verlaten en met een aantal volgelingen op zoek gaan naar een betere wereld. Een Mozes-verhaal uit de ijstijd. Meer wil en mag ik niet verraden.
“De annalen van Gamor” is meer dan een aangekondigd episch fantasieverhaal. Het is in de eerste plaats een boeiende avonturenroman die de lezer van begin tot einde in de ban houdt. Als nachtlezer heb ik het verhaal in een drietal nachten uitgelezen. Kalam en zijn stamgenoten vervolgden me tot in mijn dromen, iets waar weinig Vlaamse fantasie auteurs in geslaagd zijn.
De goed beschreven personages, dierenwereld en spiritualiteit maken het geheel beklijvend zodat de lezer het verhaal infiltreert en zich als een sluiper in de geest van de protagonisten gaat nestelen om alles van dichtbij te beleven. De auteur gebruikt weldoordacht een woordenschat die prehistorische mensen gebruikt kunnen hebben. Toch zijn de “primitieve benamingen” voor natuurelementen, dieren, leven en dood voldoende om ze te identificeren. De auteur gebruikt “onze” voorkennis om “zijn fictieve prehistorische wereld” in onze geest zichtbaar te maken. Dat maakt het verhaal zo bijzonder, zo echt en sfeervol.
Boeiend vanaf begin, met de kennismaking van Kalem en zijn mysterieuze wereld die ons toch snel bekend voorkomt. Gestadige opbouw van de spanningsboog zonder voorspelbaar te zijn. Onverwachte keerpunten, een wereld vol geheimzinnigheid en gevaren, blijven het verhaal overheersen. In één zin samengevat: “Een primitieve stam uit de ijstijd onderneemt noodgedwongen een gevaarvolle reis naar een betere wereld.”
“De Annalen van Gambor” is een origineel en vloeiend geschreven verhaal met een goede ontknoping, het genre waardig en waarin zelfs een vleugje humor niet ontbreekt. Bij het lezen dacht ik al heel snel aan “De Aardkinderen” van Jean M Auel, een wereldklassieker over de harde strijd van “De holbewoners” om in de prehistorische tijd te overleven. Maar “De Annalen van Gamor” heeft een pittiger tempo, zonder te vergalopperen, en spreekt een groot publiek aan. Het is ook meer dan een kroniek over de eerste mensen, want het verhaal weerspiegelt op sublieme wijze onze huidige maatschappij voor wie meer zoekt dan een verhaal over vreemde volksstammen, dieren- en plantenwereld. Maar iedere lezer zal op zijn manier een groot prehistorisch avontuur beleven.
Wie een paar uren of dagen uit zijn dagelijkse sleur wil wegkomen, zal in dit prehistorisch epos met zekerheid de nodige afwisseling en opwinding vinden. In het genre is dit het beste wat ik tot nu toe van een Nederlandstalige auteur heb gelezen.
Een aanrader voor al wie van beklijvende literatuur houdt.
Intelligente fantasie.

Goeiemorgen/middag/avond beste lezer!  De Annalen van Gamor behaalde bij Hebban/fantasy van de lezers 4,5 ster (van in totaal 5). Ik beschouw dat als een prachtig resultaat. Veel leesplezier!

Wie weet een goede vertaling in het Engels, taalkundig en qua gevoelswaarde van: “Het was nooit begonnen en nooit kon eraan begonnen worden en toch was het er.” ? Vertel het Kalam op https://www.facebook.com/annalenvangamor?fref=ts

In eerste instantie hebben wij gekozen voor het volgende: Being, it just was there, it had never begun and could never begin…”  Wij bedanken alle inzenders. Hun suggesties hebben positieve impulsen gegeven aan het moment van onze keuze.

Goeiemorgen allemaal Het meeste over het boek is te vinden in de community “Kalam”  Gisteren heb ik de tekst van de Anth’em Gamor verder vertaald en die zal binnenkort op de website en in de community verschijnen in het Nederlands en in de taal van de Anth’ .

 

 

 

Kijk ook eens op Kalams Community en lees een mooi gedicht van Kalam, de hoofdpersoon over inzet en hoop vluchteling 

Ook zo benieuwd naar het vervolg op de Annalen? Dan is het toch nog even geduld hebben tot volgend jaar maar….het komt! Het verhaal over een werkelijk totaal andere wereld is klaar, er wordt nu aan geschaafd!

 

 

Kalam weet het zelf niet zo goed. Hij volgde zijn lot en kwam uit op een plaats met het juiste licht, de juiste geur en de juiste verlatenheid. Daar stichtte hij zijn stad, een stad die volgens hedendaagse archeologen gelegen heeft in de directe omgeving van Athene, ja misschien wel onder één van haar moderne buitenwijken.

“Het zal nog lastig worden om daar achter te komen”, verzuchten hedendaagse archeologen. Het is immers onmogelijk om in het wilde weg te gaan spitten onder een bestaand stadsdeel? “Mogelijk vinden we iets, al zijn het maar aanwijzingen, als we van tijd tot tijd graven op plaatsen waar gesloopt of anderszins uitgebreid gewerkt wordt.

De zoektocht naar de stad van Kalam is al enkele tientallen jaren aan de gang, evenals de speurtocht naar de ijsgrot waarin de voorman van de Anth’ enige tijd vertoefde, samen met zijn beste volgelingen. Algemeen wordt aangenomen dat die in het huidige Ertsgebergte lag. De belangstelling voor de belangrijke locaties in Kalams verhaal is enorm toegenomen met de uitgave van De Annalen van Gamor.

Het verhaal gaat dat het een rpachtige stad was waarin alle inwoners hun eigen huis konden bouwen, als ze dat wilden. In elk geval was er plaats voor ieders droomhuis. Geen wonder, er was ruimte genoeg. Zo vertelt men dat alle huizen in de stad uitzicht hadden op zee, nou ja, bijna alle huizen want er waren ook mensen die zo’n uitzicht niet wilden. De meesten hadden ook een dakterras.

De straten waren vrij smal want er waren nog geen grote voertuigen zoals vrachtwagens. De inwoners liepen  vooral en natuurlijk hadden zij loopvoeters. Daarmee hadden zij al in een veel eerder stadium kennis gemaakt, paarden dus. Kenmerkend was voor vrijwel alle huizen een open haard want het land was weliswaar warm maar het geloof in warmte en samenzijn was nog steeds sterk. Voor de inwoners van de stad betekende de open haard een punt van samenkomst. Veelal was die open haard middenin een grote kamer aangebracht en aren er tafels omheen gezet, zodat de bewoners daar jonden eten en spelletjes doen. Het meest gespeelde spel was “lijmen” waarbij de deelnemers probeerden zoveel mogelijk nauwkeurig aan elkaar te klitten volgens de contouren van hun eigen lichaam. Een ander spel was “waterluiaard” waarbij ze elkaar probeerden te overtreffen bij het keiharde beuken op de tafel. Wie het hardste sloeg zonder de tafel te beschadigen was op weg naar winst.

 O gij die woont naast Gûl,
Hoog in de hemel, hoger dan wij zelf
Gij voor wie ik zoveel eerbied voel,
Gij die uitkijkt over het uitgestrekt gewelf,
Zo spreken wij met u als anth’
Wij die in u geloven van teen tot tand,
U ging ons voor zo lang geleden,
Maar kijkt naar ons in het dagelijks heden,
U bent de gids op de weg die wij gaan,
Al bepalen wij zelf voor welke keuze wij staan,
U weet dat één ding moeilijker is dan gaan,
En dat is kiezen zonder fouten te begaan!

https://www.facebook.com/annalenvangamor?fref=ts

De ijsrat was een schichtig dier dat zijn prooi vooral vond onder kleine vogels en kruipend gedierte in de grond. Het dier was net niet snel genoeg om de mensen van Kalam en andere Anth’ voor te blijven. Daardoor belandde het ook het vaakst in de pot. Niet altijd trouwens, vooral in de buitenste kring waren er Anth’ die een ijsrat als huisdier en als knuffel hadden. Dat was geen ongevaarlijke hobby want zij moesten hun kameraad nog al eens redden uit handen van de overige bewoners van de buitenste kring.

De ijsrat vertoonde een opvallend verschil voor wat betreft de seksen. Het mannetje had in zijn nek een opvallend rode bult waarvan men wel eens aanneemt dat het de uitgegroeide manlijke hypofyse was, wat dan waarschijnlijk weer zou leiden tot een overmatige seksuele activiteit. Dat zou de reden zijn geweest waarom de ijsrat in de tijd van de Anth’ en andere volkeren in het Ertsgebergte pas is uitgestorven toen het ijs voor goed smolt.